نشست «خوشنویسی دیجیتال؛ فرصت‌ها و محدودیت‌ها» برگزار شد.

نشست «خوشنویسی دیجیتال؛ فرصت‌ها و محدودیت‌ها» به همت انجمن دانش آموختگان دانشگاه الزهرا(س)، پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، پژوهشگاه علوم انسانی، مطالعات علوم اجتماعی، پژوهشکده زنان دانشگاه الزهرا(س) و انجمن پژوهش‌های هنری ایران با حضور کاوه اخوین (مدرس و هنرمند) و با دبیری دکتر طیبه عزت‌اللهی‌نژاد (عضوهیات علمی پژوهشکده هنر پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات) در روز دوشنبه 24 آذر 1399 ساعت 21 به صورت مجازی برگزار شد.

در این نشست سخنران نخست به بررسی تاریخچه طراحی حروف، تایپوگرافی و تایپ فیس (taype face) در جهان و ایران پرداخت و در ادامه اشاره شد که در سال 1985 شرکت sina soft براساس شیوه نگارش خوشنویسی سنتی ایران، برنامه‌ای با نام"کلک" طراحی کرد که این برنامه موجب ایجاد فضایی جهت اجرای کامپیوتری خوشنویسی شد و پس از آن شرکت‌های دیگر برنامه‌هایی همچون مریم نقش مهمی در پیدایش خوشنویسی دیجیتال و طراحی فونت فارسی بر اساس معیارهای خوشنویسی سنتی داشتند، با شکل‌گیری چنین بستری بالطبع موافقان و مخالفانی در این عرصه به نقد پرداختند، برخی بر این عقیده بودند که عصر دیجیتال، موجب مرگ دوران خوش خوشنویسی خواهد شد و جایگزینی قلم، دوات و لیقه با دستگاه‌های غول‌پیکر چاپ، قطعات سربی حروف و برنامه‌های دیجیتال امری مخالف ساختار سنتی خوشنویسی است و از سویی دیگر برخی از منتقدین آن را فضایی برای گسترش و غنابخشی خوشنویسی دانستند و بدین ترتیب دو نوع شیوه اجرای خوشنویسی: دستی و دیجیتال پدیدار شد. از ناظران طراحی برنامه دیجیتال خوشنویسی می‌توان از اساتیدی بنام انجمن خوشنویسان ایران عباس اخوین و استاد محمد احصایی نام برد.

امروز پس از گذشت بیش از دو دهه از فعالیت‌های خوشنویسی دیجیتال، شاهد فراهم شدن فرصت‌ها و محدودیت‌هایی در این عرصه هستیم که از جمله می‌توان به فرصت‌هایی همچون افزایش فضاهای متعدد ترکیب‌بندی‌ خطوط، افزایش دقت، کاهش زمان و هزینه اشاره کرد و از سویی دیگر محدودیت‌هایی چون نقض برخی از اصول اساسی خوشنویسی مانند شان و صفا که «داند آن کس که آشنای دل است که صفای خط از صفای دل است» مورد بحث است. کاهش اصالت اثر و افزایش کپی‌سازی یکی دیگر از معضلات این حوزه بشمار می‌آید و از سویی دیگر به علت ساختار دیجیتالی کاهش مشق نظری و عملی موجب کاهش تسلط فرد بر اصول خوشنویسی می‌شود. از همین روی می‌توان مهارت فردی در خوشنویسی سنتی را از اصول اساسی بهره‌مندی از پتانسیل‌های خوشنویسی دیجیتال دانست.